"DEMIRCI FAMILY"
HAYATI BOYACIOGLU/GERMANY

Dear my friends,

The Law on Struggle Against Terrorism currently allows children to be tried and sentenced as adults on terrorism-related charges. Most children are detained or arrested while participating in demonstrations or rallies in the Kurdish provinces in southeastern and eastern Anatolia. Some of them face prison sentences of up to 25 years for throwing stones at security forces.
Recently, a 15-year-old girl was sentenced to eight years in prison for participating in an illegal demonstration in the eastern province of Batman. The girl is accused of chanting illegal slogans and throwing stones at police during a rally organized by the now-defunct Democratic Society Party (DTP) on Oct. 9, 2009.
According to an advocacy group for children’s rights, the Appeal for Justice for Children (CIAC), almost 4,000 minors have been victimized by the Counterterrorism Law. 43 percent of these children were taken into custody for a simple and childish reason like “carrying traces of stone in their hands,” “a rapid heartbeat” or “sweating.” For the remaining 57 percent, there is no concrete evidence against and they were simply taken into custody from their homes and/or schools without any evidence they paricipated in any demonstration.
Laws accept everybody under 18 years old as child. But there is no any distinction between adults and those children who are under the jurisdiction of Counterterrorism Law. Children are tried in the criminal court and being held with adults in the same ward.
Unfortunately, the number of children keeps increasing in the custody and the justice for children has been delayed after each passing day.
Regardless of in which part of the world, cartoonists always have something to say on any unfair and injustice situations and can make a difference when they want. We as cartoonists all over the world can draw cartoons for these unfortunate children to bring the unacceptable and injustice situation into the agenda of the Parliament once again. We remind that all these practices are too harsh and nobody should have a right to behave to the children like this according to the international laws.
No doubt, our cartoons may also contribute others’ efforts to provide the necessary legal changes to be made for these children. At their early ages, they must be in a school not in a prison just because of throwing a stone.
Let’s draw for justice for children victimised by the Law on Struggle Against Terorism this time…

p.s. All cartoons we are going to draw will be exhibited on web site (www.bakimurattop.net) and then in the different art galleries and published as catalogue until the right justice for these children is supplied. Please send your works to bakimurat@gmail.com or cocuklaricinadalet@gmail.com with a short comment on this issue.

   

Lefkosa, 24 Ocak 10 (T.A.K. –NEZIRE GURKAN):

“…Kendimi bildim bileli camurla oynarim, ellerim camuru hep sevdi, iyi anlasti… Toprak ve su zaten dogal enerji. Cocukken ovalardan kagit toplayarak sekillendirirdik. Ayakkabi boyalariyla resim, cop artigi kumaslarla bebek yapardik. Imkansizlik, fukaralik insani alternatiflere yoneltir ve yaratici yapar…”

Dogustan gelen, tanimlayamadigi bir yetenekle el sanatlarina hep ilgisi oldu Sevcan Cerkez’in…  Cocukken cop artigiyla bebek, ayakkabi boyasiyla resim yaparken; 20’li yaslarda yagli boya ile ilgilenmeye basladi. Bunu karikatur izledi. Kadin karikaturist olmayan ulkede karikaturleri gazetelerde yayinlandi… Ve seramikle tanismasiyla “kendini buldu”

ELINDEN KALEM HIC DUSMEDI…

Terzi bir anne ve kunduraci bir babanin 5 cocugundan biri Sevcan… Ikiz kardesi Semra ile birlikte hep el sanatlarina ilgili oldu. Yagliboya, karikatur, dikis, camur, el isleri… Elinden kalemler, boyalar hic dusmedi.

Daha 20’li yaslardayken 1980’de yagli boya tablolarla karma sergiye katildi. Ikiz kardesi Semra ile birlikte… Ilk sergisidir bu…

Yagli boya calismalarini surdururken, bu arada karikaturle tanisti. Yeniduzen’de 2 yil sureyle karikaturleri yayinlandi, yurt disi sergilere katildi. “Neden kadinlar karikaturle ugrasmaz hic anlamadim. Kadin daha yaratici” diyerek karikaturle ugrasmaya devam ettigini keyifle anlatir.

Liseden sonra cok istemesine ragmen ailenin mali olanaksizligi nedeniyle universite egitimi alamadi. Ikiz kardesi Ogretmen Koleji’ne (Ogretmen Akademisi) giderken, Sevcan evlenir.

VE SERAMIK…RISKINE RAGMEN BUYUK HEYKEL YAPAR…

Yagli boya ve karikature 1986 yilinda seramik de eklenir. Ilk seramik denemelerini bu yillarda yapar. Kiz Meslek Lisesi’nde kursa da gider ama iki oglu vardir ve zaman ayiramaz, birakir. Ta ki cocuklar universiteye gidene kadar…

2000 yilinda 39 yasindayken Kiz Meslek Lisesi’nde tekrar seramik kursuna baslar. Bu kez yillarin hasretiyle tutkuyla sarilir seramige, hayallerini susleyen camurla hasir nesir olur.

Kucuk heykellerle baslar, ancak kabina sigamaz. Hem teknik, hem insan gucu bakimindan zorlayan, buyuk, kocaman heykellere yonelir. “Buyuk heykellerin patlama riski var, o yuzden cok riskli” diyor ama, buna ragmen heykellerin boyutunu buyuttukce buyutur.

Bu heykelleri firina tasimak, bir yerden bir yere goturmek de insan gucu gerektiriyor. Yurt disina cikaramiyor, kargoya veremiyor. Ornegin Istanbul’daki sergisine, kargo almadigi icin buyuk heykellerle katilamamis, “ambargo uygulaniyor bu konuda da” diyor… Ve ucakla goturdugu kucuk heykelle yer alabilmis ancak bu sergide…

HEYKELLERI SERGILEYECEK SALON YOK AMA…

Heykelleri o kadar buyuk ki, Buyukhan’daki kucuk atolyesine sigmadiklari icin evinde koruyor. “30’u askin kocaman heykeli ev yerine herkesin gorebilecegi sekilde sergilemek, bu arada heykellerimi herkesin izleyebilecegi sekilde yapmak isterdim” ifadeleriyle de salon ozlemini dile getirdi.

BIR YERLERDEN TANIDIK BU HEYKELLER…

Kurguyla yapiyor heykellerini… Once yuzu sekillendiriyor. “Camur kendiliginden yonlendiriyor” diyor. Heykeller “bir yerden taniyorum” dedirtircesine tanidik. Anneyi, dedeyi, masal anlatan neneyi, komsu teyzeyi cagristiran yuzler. Kursun dokturen kizlar, dusunen adamlar…

“Insan, mimikler cok onemli. Her yerde, her ortamda gozlem yaparim. Hayatim boyunca hep gozledim, insan odakli oldum. Birine bakarak yapmam ama, hep birilerine benzer…”

Ve bugunlerde “melek serisi” yolda. Meleklerden olusan bir dizi seramik heykel… “Kucukken de melekleri gorurdum hayalimde” diyor. Bu melekler tamamlaninca onlari kilise gibi dogal ortamlarda sergilemeyi hayal ediyor simdi de.

…SANATIM  YURT DISINDA DEGER BULDU

KKTC’deki sanat cevrelerinden “akademik egitim almadigi” icin uzun yillar ilgi gormedigine, hatta ilgili orgutlerden dislandigina da inaniyor Sevcan Cerkez. Ancak “her olumsuzlugun ayni zamanda firsat da yarattigi” inanciyla bunun da durumu avantaja donusturdugu dusuncesinde… Cunku arayisa baslar, internet araciligiyla disa yonelir ve aradigini da bulur. “Arth Mech” adli sanal sanat kanaliyla tanisir. Heykelleri burada ilgi gorur, kendini kiyas imkani bulur. Istanbul’dan Japonya’ya bircok sergide eserleri yer alir; kendi ifadesiyle heykelleri “deger bulur”

“HANAY” ILKTIR…ARKASI GELIR…

Ilk kisisel sergisini 2007’de “Hanay” adiyla KKTC’de acar. Bu donum noktasi olur ve arkasi gelir. Bir yil sonra Guney Kibris’ta da kisisel sergi acar, buradaki bir galerinin davetiyle. Bu serginin ardindan heykellerinden birinin Rum Disisleri Bakanligi’nda sergilenmesinden de gururla bahseder… Eserleri Japonya’da, Istanbul Dolmabahce’de sergilerde yer alir… Ve son olarak Commenwealth odulunu alir…

BUGUNLERDE 3 AYLIGINA GUNEY AMERIKA’DA…DONUNCE AVRUPA…

Internet araciligiyla basvurdugu Commenwealth odulu hayatini degistirir. Dunyanin her yerinden 400 civarinda katilimcinin yer aldigi bu yarismada, ilk 6 arasina girerek odul kazanir. Odulu de 8 bin Sterlin… Ama proje uyarinca, bu odulu para olarak degil, ongorulen ulkelerden birinde sanatini tanitmak ve sevdirmek icin kullanacak. O da bu amacla bugunlerde Guney Afrika’da, Cape Town’da… Orada 3 ay kalacak, studyoda calisip heykel yapacak, sanatini tanitacak ve dunyaya acilacak. Zaten bu odulun amaci da, ambargo altindaki sanatcilari dunyayla bulusturmak.

Buyuk boy  ve ifadeli heykelleri nedeniyle bu odulu kazanan Sevcan Cerkez, mart sonunda adaya donusunun ardindan bu kez Avrupa yolcusu… Kadinlarla ilgili bir proje icin Hollanda ve Finlandiya’ya gidecek

CESARET NAMUSUM VAR…ENERJIYE INANIRIM

Esi yaninda 24 ve 25 yasindaki ogullari, gelini, anne-babasi ve kardeslerinden de buyuk destek goren, 49 yasinda babaanne olmaya hazirlanan Sevcan Cerkez, “cesaretinin kaynagini” da su sozlerle ozetledi…

“Cesaretim ruhumdan gelir. Cesaret namusum var. Kendime soz verdigimi mutlaka yaparim. Evde balkonda dua yerim var, dua ederim. Dogaya, enerjiye, ic enerjiye inanirim. Dogayla butunlesen enerjilere… Evreni dinlerim. Monotonluktan cok sIkilirim, hep degisim isterim ve kacarim. Kucukken de kacardim, 10 metre ileride diregin altina oturur ve geri donerdim. Ama kacmis olurdum…”

YATAK ORTUSUNDEN ETEK…YARATICILIGIN SINIRLARI…

Seramik Sanatcisi, Karikaturist, anne Sevcan Cerkez, yaraticiliginin sirlarini deserken, hayatin sirlarina dair mesajlar da verdi herkese, ozellikle de genc nesillere..

“Fakirlik, olanaksizliklar alternatif sanata yoneltir. Insani yaratici yapar. Ovalardan kagit toplayarak ayakkabi boyasiyla resim veya cop artiklariyla bebek yapmak, yatak ortusunden elbise-etek dikmek insani yaratici yapar. Yoktan var etmek insana pozitif degerler katar… Her seyi hazir bulursaniz yaraticiliga gerek kalmaz zaten…”

  http://www.turkajansikibris.org/print.php?int=3

 

***

 

Sedat Nuri, Cemal Nadir, Sururi gibi eski ustalarýn günümüzdeki izdüþümü. Hem yeni bir çizgi diline, hem de eski bir Ýstanbul çelebisinin birikimine sahip olmak zordur. Bülent’in karikatür sanatýndaki baþarýsý iþte burada!
Haberi Yalçýn Pekþen’in yazýsýndan öðrendim; Allah’ým, Bülent Düzgit açýk kalp ameliyatý olmuþ. Açýk kalp ameliyatý ne demek? Ýnsanýn göðsünü kesip-yarýp kalbini ellerine alýyorlar. Sonra da (ellerine saðlýk) yontup-biçip yerine takýyorlar.
Halký haberlendirme iddiasýnda olan biz gazeteciler, artýk ayný gazetede çalýþan arkadaþlarýmýzýn hastalýk haberlerini bile yine gazetelerden öðrenmeye baþladýk.
Eskiden birimiz nezle olsa, nezlesi gazetenin yarýsýna geçerdi. Çünkü burun buruna çalýþýrdýk. Ama þimdi Bülent, bu yeni moda lüks otel azmaný Medya Towers dedikleri Hürriyet Gazetesi’nin üçüncü katýnda çalýþýyor, bense beþinci katýnda… Yani birimiz Madagaskar’da oturuyor, diðerimiz Sicilya’da.
Karikatür denen bu yeni dünya sanatýnda karikatürcü dediðin adam biraz mel’un olmalý. Isýrdý mý koparmasa bile, can yakmalý diye bilinir. Hatta punduna getirirse belden aþaðý vurmalý ve yan hakeme çaktýrmamalý…
Ama Bülent Düzgit, sýmsýcak çizgisi ve keyifli espri dünyasýyla ‘‘Latifenin latif olduðu’’ bir dünyanýn belki de son örneði. Usta deseninden gelen rahat ve sevimli çizgisiyle en sivri eleþtiriyi yaparken bile insana olan sevgisini kaybetmeyen son bir örnek! Eleþtirdiði kiþiyi bile seviyor sanki…
Yani Sedat Nuri, Cemal Nadir, Sururi gibi eski ustalarýmýzýn günümüzdeki izdüþümü. Hem yeni bir çizgi diline, hem de eski bir Ýstanbul çelebisinin birikimine sahip olmak ah ne zordur bir bilseniz. Bülent’in karikatür sanatýndaki baþarýsý iþte burada!
*
Bülent Düzgit’in Türk karikatüründeki deðeri yeterince vurgulanmadý. Ýlk nedeni, Bülent’in sessiz sedasýz, alçakgönüllü, reklamsýz, propagandasýz, mahçup kiþiliðidir. Ortalýkta asla görünmez.
Ýkincisi de Hürriyet’te çiziyor olmasýdýr. Hürriyet, her konuda yenilikçi ve atýlýmcýdýr. Ama karikatür konusunda tutucudur. Bir kedi fotoðrafýna çeyrek sayfa ya da koca harflerle dizilmiþ bir baþlýða yarým sayfa yer ayýrabilir. Ama bir karikatürün ölçüsü bir ya da iki kibrit kutusu boyutlarýný geçemez. Ýþte Bülent gibi bir usta yýllardýr o boyutlar içinde hapistir.
*
Yukarýdaki satýrlarý tam beþ yýl önce yazmýþým. Üstelik Hürriyet’te de yayýmlanmýþ. Yazdýklarýma bugün yeniden bir göz attým. Gazetede Bülent için deðiþen hiçbir þey yok. Ama Bülent’te de deðiþen hiçbir þey yok. O muhteþem deseniyle niçin yarým sayfa panorama karikatürler çizmediðini, güzelim esprilerini halktan niye sakladýðýný, bunun için gazete içinde savaþým vermesi gerektiðini her zamanki saldýrgan gevezeliðimle hababam anlatýp duruyorum. O, duru mavi gözlerini önündeki kaleme dikiyor ve mahcubiyetten yanaklarý daha da pembeleþiyor. Lafa baþladýðýmdan yarým saat sonra nihayet aðzýndan bir cümle çýkýyor. ‘‘Haklýsýnýz ama, ben böylesini de seviyorum aðabey.’’
Düþünebiliyor musunuz, en az yirmi yýllýk dostluðumuz var ve bana hálá ‘‘Siz’’ diyor.
*
Bülent’in uykusunun en tatlý yerinde açýk býraktýðý yatak odasýnýn penceresinden tam tekerlek ve pýrýl pýrýl bir mehtap yükseldi. Mavi-beyaz ýþýltýsý, Bülent’in çocuksu ve masum ifadeli yüzüne vurdu. Sonra da Bülent’in köpek diþleri uzadý. Yüzünde ve vücudunda kara kýllar çýkmaya baþladý. Mavi gözleri sarýya dönüþtü ve aya doðru bir kurt ulumasý koparýp açýk duran pencereden sokaða atladý.
Siz bir insanýn hem iyi kalpli, hem terbiyeli, hem masum ve hem de KARÝKATÜRCÜ olabileceðine inanýyor musunuz yoksa?

Oguz Aral

DOKTOR’UN ARDINDAN…

Henuz 23 yasimda girdigim Hurriyet gazetesinde tanidim adasim Bulent’i. Nedenini hala bilemem ama adindan once herkesin ona “Doktor” lakabi ile hitap etmesi basta cok garibime gitmisti. Fakat zaman gectikce Doktor’a oyle alistim ve oyle isindim ki anlatamam. O gunlerde henuz cizgide amatorum, Doktor calisirken kagdinin icine dusecegim adeta, o kadar imreniyorum, ozeniyorum. Hakikaten usta bir karikaturist, ilustrator…Aslinda benden birkac yas ilerde ama yetenegi almis basini gitmis.

En yakinindaki bizler disinda onun bu ustaligini bilen azdir. Cunku daha sonraki “Carsaf Mizah Dergisin”de de suren birlikteligimiz suresince gordum ki Doktor’un yayinlanmayan veya ortaya cikarmadigi cizgileri, yayinlananlarin yaninda buzdaginin su altinda kalan kismi gibiydi…

Hepimizin stres icinde zamanla yarisip dergiye cizecek esprileri dusunurken Doktor musvette kagidina gerek gormeden cikardigi resim kagidina aklindaki cizimi yaparken, bir yandan da ayagiyla tuttugu tempo esliginde cok sevdigi fasil nagmelerini miril miril mirildanirdi.Cok dogal olarak da onun bu rahatligi hepimize bir keyif, huzur verirdi…Fakat bu kadar guzel kizlar cizebilen, yeri geldiginde mizahin en sivri oklarini cekinmeden gerekli yerlere firlatabilen, rahatlatici, dingin biri olan Doktor, inanilmaz derecede mahcup, cekingen ve annesi ile beraber yasayan, muthis icine kapanik bir insandi. En sinirlendigi anda bile agzindan degil bir masum kufur, tek kotu soz bile duymamisimdir.

Araya giren yillar, gelecekle ilgili planlarimizin farkliligi zaman icinde bizleri birbirimizden koparip, dogal olarak degisIk yerlerde yasamimizi surdurmeye zorladi. Fakat yine de birbirimizi cizgilerimizden takip ediyor, arada bir de olsa birbirimize selamlar yolluyorduk.

1998 yilinda ben kalp krizi gecirip de by-pass ameliyatimi yaparken, Sayin Prof.Dr.Bingur Sonmez’den ogrendim ki, bizim Doktor da ayni kaderi paylasip, ayni masada saglik bulmus…

Ve biz yine uzun bir hayat kosturmacasinin icinde ayri koselerde yolumuza devam ederken bu gun ogreniyorum ki o sessiz, mahcup, cekingen Doktor, hicbirimizin haberi olmadan, sessiz…mahcup…aramizdan cekilip gitmis…

Ben inaniyorum ki o yine gittigi yerde miril miril asagiya, bizlere bakip, ayagiyla temposunu tutup fasilini geciyordur…Bizlere biraktigin guzel anilar, cizgiler icin sana tesekkur ederiz Doktor…Onca yalinligina, sessizligine ragmen sen bizim icin gercekten rengarenk biriydin Bulent…

Allahtan rahmet, sevdiklerine bassagligi diliyorum…

Bulent Arabacioglu